Laatst vroeg iemand mij of ik ook een gedicht kan schrijven als voordracht bij een familiebijeenkomst als het een verhaal betrof vol ambivalentie en tegenstrijdige gevoelens. Ze zag een gedicht als een mogelijkheid om bij een ontmoeting met haar gezin binnenkort “het kwijt te kunnen” zonder dat het te emotioneel zou worden. Maar de vraag was of ik met zo iets wel vooruit kon.
Ja, dat kon ik. Het verlangde wat meer puzzelen hoe het gedicht op te zetten en nauwkeurig afstemmen om de juiste toon te vinden, maar het resultaat was een evenwichtig, helder gedicht met de passende toon.
Al vóór de voordracht bij de familiebijeenkomst had ze een opgelucht gevoel.